پایگاه خبری آریای تبرستان پایگاه خبری اجتماعی ورزشی
به گزارش سمانه قلی پور خبرنگار آریای تبرستان:
درهم آغوشی رودخانه و درختان هیرکانی ، طییعت خوبی را نصیب شوکا شور کرده است، نجوای آب و باد که از لابه لای درختان رد می شود و به گله های گوسفندان و زنبورهای عسل می رسد، نجوای که حالا توام می شود با درد و دل های ادمهایی که از روستا شال و کلاه کردند تا شوکاشور را نجات دهند.
هر کسی تلاش می کرد تمام توان خود را بگذارد تا توضیح کامل تری دهد، انگار با دیدن ما بغض هایشان وا شده بود، دغدغه هایی که این روزها آنان را مجاب می کرد تا چند روز پی درد پی زندگیشان را وقف شوکا شور کنند .
اما من همچنان مات این فضا بودم، زمانی که اسم شوکاشور را شنیدم که قرار است زباله سوز ایجادشود،بنظرم جایی خالی از درخت بود و یا درختانی کمتر..نه این نقاشی بی نقص و خیره کننده.
سر دوربین را به سمت مرد میانسالی بردم، حرفش را قطع کرد، آب دهانش را با بغض قورت داد و انگار داستانی را چند با تکرار کرده باشد شروع به حرف زدن کرد: اینجا ۳ هزار درخت دارد و وسعتش ۸ هزار متر است، درختان اینجا بومی و هیرکانی هستند و به هزار سال، ۵۰۰ سال قدمت می رسند و ثبت یونسکو است.
وی به درختان سرخ دار اشاره کرد و گفت: از اینجا تا شهرستان بابل سه یا چهار درخت سرخ دار مانده است، حتی چوپانانی که شاخه های درخت را برای گرفتن هیضم می شکنند با درخت سرخ دار کاری ندارند، این درخت خیلی حرمت دارد، قطر ۱۵ سانتی آن بیش از ۲۰۰ سال سن دارد، یک متر آن بالای ۲ هزار سال قدمت دارد .
آقای جوانی که کنارش ایستاده بود کلام را در دست گرفت، با صدای رساتری گفت: این مکان کمتر از یک کیلومتر با روستای رزکه فاصله دارد و با اردوگاه فرهنگیان که همیشه دانش اموزان برای اردو می آیند و رودخانه فاصله کمی دارد.
وی ادامه داد: حیواناتی چون گراز وحشی، خرس قهوه ای، گوزن گاوبانکی، پلنگ، جوجه تیغی و… حیوانات زیادی در اینجا زندگی می کنند که امیدوارم با تدابیری که اندیشیده می شود نمی گذارند مانند ببر مازندران به نابودی کشیده شوند.
همه دوست داشتند حرفی بزنند، یکی از وعدهها می نالید که قرار بود صدای قطار در اینجا شنیده شود، یکی از بی توجهی مسئولین گلایه می کرد، دیگری از افزایش بیماران سرطانی ناراحت بود و.. اما همه یک زبان مشترک داشتند و آن نجات شوکاشور بود.
به لبه جاده که رسیدیم راننده برایمان توضیح داد که این منطقه آخر هفته پر می شود از مردمی که با خانواده برای پیکنیگ به اینجا می آیند و از اینکه مسئولین جواب قاطعی به آنها نمی دهند گلایه داشت.
رئیس جمهور ضرب العجلی ۱۵ روزه برای تعیین تکلیف معضل زباله امل و انتخاب مکان جدید برای دپوی زباله اعلام کردکه ۲۱ آبان مهلت آن به پایان رسیده است.
احمدتوکلی، سرپرست معاونت همانگی امور عمرانی استاندار مازندران چند روز قبل در گفتگویی عنوان کرده بود که منطقه شوکاشور منطقه مناسب برای ایجاد زباله سوز است، که بعد آن با واکنش شدشد کاربران فضای مجازی و اهالی منطقه قرار گرفت، اعضای شورای اسلامی شهر آمل نیز در نامه ای به دفتر ریاست جمهوری مخالفت خود را عنوان کردند.
سید محمود حسینی پور در گفت و گو با خبرنگاران با اشاره به اینکه قرار نیست دپوی زباله انجام شود، گفت: بودجه لازم برای زباله سوز با ظرفیت ۵۰۰ تن در روز گرفته شده است و اگر موقتا زباله ها جایی منتقل شود آن نقطه جدید تاسیسات زباله سوز با فناوری دانش بنیان تاسیس خواهد شد.
وی تصریح کرد : محل فعلی دپوی زباله در آمل می بایست فریز شود؛ چرا که در محل سد هراز قرار دارد.
استاندار مازندران تصریح کرد: نقطه و محلی که زباله آمل قرار است به آنجا منتقل شود از منظر کارشناسی تعیین می گردد و هیچ شائبه در این راستا وجود ندارد.
وی در پاسخ به پرسش خبرنگار مبنی بر اینکه منال با وجود تایید کارشناسان چراتایید نمی شود، خاطرنشان کرد: منال هیچ وقت گزینه انتخابی نبوده است، گزینه ها در دست بررسی برای تایید نهایست و هر گزینه ای که تایید شود حتما توسط کارشناسان محیط زیست بررسی خواهد شد.
این گفته های استاندار از یک سو و رد نکردن قطعی شوکاشور از سوی مسئولین شهرستان از سوی دیگر و همچنین وعده های بی سرانجام گذشته، زباله را آینه دق شهروندان آملی کرده است، که نکند عمارتی دیگر متولد شود.
۴ مرداد ۱۴۰۱ رسانه ها با تیتر پایان عمارت خبر تولید سوخت از زباله در مازندران را از زبان حسینی فرماندار آمل
نوشتند که عنوان کرده بود، موافقت نامه طرح ملی فناوری تولید سوخت از پسماند شهری آمل با روش کراکینگ کاتالیستی در معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری در تهران تایید شده است و شرکت مجری( درینه سیا اریا) قرار است در ظرف یکسال مقدمات لازم برای اجرای پروژه ۵۰۰ تن در روز را فراهم کند، همچنین وی چند ماه قبل در روزهای پایانی سال ۱۴۰۰ از استقرار یک شرکت دانش بنیان برای زباله سوز خبر داده بود.
در سال ۹۰ وزارت نیرو وعده داده بود طی ۲ سال عمارت را تعطیل و مشکل را حل خواهد کرد،
خوشبختانه برای برطرف شدن مشکل زباله آمل عزم استانی وجود دارد، این جمله ای بود که معاون امور عمرانی استاندار مازندران علی نبیان در سال ۹۶ گفت و واگذاری زمین جدید برای ساخت کارخانه زباله سوز را تا پایان ماه جاری خواند
شهردار آمل احمد امیرسلیمانی در مهر سال ۹۷ در یکی از مصاحبه خود بیان کرد و پیش بینی کرد تا ۱۰ روز آینده وزارت کشور تاییدیه مراحل مناقصه را ارسال میکند، سید حمید هاشمی از دیگر شهرداران آمل از اجرایی کردن طرح ساماندهی زمین ۵ هکتاری موسوم به مرتع سنگ چالک خبر داده بود.
استار یکی دیگر از گزینه های روی میز بود که با مخالفت محیط زیست پرونده اش بسته شد، منال جدی ترین گزینه که تایید وزارت کشور و محیط زیست را هم گرفت اما با مخالفت شدیدی همراه شد و از گزینه ها خارج شد، پاساکش بخاطر نزدیکی با رودخانه به اجرا نرسید و…گزینه های دیگری که نتوانستند قبرستان زباله را متوقف کنند.
روزانه در مازندران بیش از ۳ هزار تن زباله یا بهتر بگوییم سرطان تولید می شود که در امل هر فرد بطور متوسط یک کیلو تا یک کیلو و ۲۰۰ گرم زباله تولید می کند.
زباله سوز در آمل بیشتر شبیه دروغ سیزده شده است از سال ۹۰ تا کنون میان وعدههای مسئولین و مافیا زباله رنگ باخته است و امروز که ضرب العجل آن به صدا درامده، چراغی روشن شده که امیدواریم خاموش نشود و پایانی برای کابوس عمارت باشد.
برگشتیم، اما نگاهم همچنان در شوکاشور ماند، به اینکه این درختان بهار را میبینند؟ و به عمارت که قبل از انکه گورستان زباله شود، شاید درختان بیشماری داشت که در حسرت بهار ماندند و حالا کسی دلتنگشان نمی شود.
